Maria zdecydowana była odejść ale na swoich warunkach. Jej pozycja w firmie była ugruntowana wiedzą i doświadczeniem. To zaowocowało przychylnością prezesa. On jej ufał. Pewnego razu zadzwonił do niej aby rozwiązała problem z obniżoną jakością paneli podłogowych, zbyt dużo było reklamacji. Maria, będąc główną księgową, znalazła problem i sobie z tym poradziła. Tajemnicą poliszynela jest, że wywołało to różne reakcje osób decyzyjnych w firmie. 

Prezes Bitzi lubił się nieco droczyć i do niektórych tematów podchodził na luzie. Tak było z zakupem autobusu. Maria miała sentyment Jelcza z płyt. Dobry autobus był w pewnym sensie prestiżowy dla firmy. Napisała zamówienie na które przez pół roku nie było odpowiedzi. Prezes pytał o postęp złożonego zamówienie, mimochodem rzekł, że nazwie „Maria”. Nowoczesny autobus został zakupiony. Ponieważ nie był w pełni wykorzystany po jakimś czasie odkupił go żarska firma PPKS SA. Jednak był to pierwszy tego typu autobus w Żarach. 

Była zdecydowanym przeciwnikiem rutyny w księgowości. Liczydła ręczne w PSS, kręciołki w banku, kalkulatory i wreszcie komputery kolejnych generacji, których była gorącym zwolennikiem, aczkolwiek sama ich nie obsługiwała na początku to historia pracy w księgowości. Szybko wdrażała programy wspomagające pracę. Miała fenomenalną pamięć, zadziwiając dokładnymi datami i faktami. 

W latach 2000-2005 dział księgowości Kronopolu się rozrastał, pojawili się informatycy. Zaczęło robić się ciasno. Maria wówczas wpadła na pomysł adaptacji biurowca, który był hotelem dla Szwajcarów. Ponownie obiekt stał się biurowcem. Niektórych w firmie zapewne to szokowało. Jak i gdzie wyprowadzić cudzoziemców? Ci nadzorowali park maszynowy, a ten dla holdingu był najważniejszy. Uzyskawszy aprobatę prezesa Bitzi’ego zajęła się tym tematem. Przebudowa była konkretna i wszyscy okazało byli zadowoleni i okazały biurowiec stał się wizytówką firmy na zewnątrz. 

Byłą pomysłodawcą stworzenia osiedla domków jednorodzinnych dla pracowników w Sieniawie Żarskiej. Prezes Bitzi mawiał, trzeba żyć w zgodzie, stąd jego pomoc dla tej wsi. Wspomógł tamtejszych druhów-ochotników z OSP, Koło Gospodyń Wiejskich i Zespół Śpiewaczy „Jarzębina”, miejscową szkołę podstawową i parafię. Niemal każdy coś mu zawdzięczał. Ale wszystko to było dzięki wstawiennictwu i pracy Marii. Na spotkanie ze strażakami, gdzie wręczono mu Medal Za Zasługi Dla Pożarnictwa przyleciał specjalnie samolotem, aby po 3 godzinach powrócić do Zurichu. Bitzi i Maria tworzyli dobry duet. Może czasami byli nieco szaleńczy czy nie przewidywalni, ale ta wybuchowa mieszanka była konkretna, bowiem wyniki firmy osiągnięte w tym czasie były bardzo wysokie.

Prezesem lub dyrektorem się bywa – mawiała. Księgowa to zawód. Główny księgowy jest równoważny członkowi zarządu. I bez wątpienia miała rację. Sama zresztą miała nieukrywany wstręt do krasomówczych wystąpień. Mało słów- więcej czynów. Być może wyniosła to z okresu nauki poza Polską. W towarzystwie była wyciszona, wolała słuchać innych. W prywatnych, rodzinnych rozmowach trudno było ją namówić do wspomnień z przeszłości. Miała serce dla wszystkich, no prawie dla wszystkich, bowiem kobieta niesłusznych urazów nie zapomina. Szef czyli prezes był swoistą świętością. Umiała jednak go pozyskać dla szczytnych celów. Zaakceptował m.in. jej propozycję do remontu dachu kościoła w Sieniawie Żarskiej. Pamiętam Mszę św. gdy po jej zakończeniu prezesa Bitziego przedstawiono jako fundatora inwestycji, za co otrzymał wówczas wielkie brawa na stojąco. 

Ostatnie lata pracy Marii związane były z trudnymi tematami filii przedsiębiorstwa zlokalizowanej na Ukrainie i w Rosji. Temat rzeka wg zapisków Marii, ale tu nie miejsce na rozwiniecie tego wątku. Wiadomo, że prezes bywał już rzadko w Żarach. A jak już był to rozmawiał z Marią i Agnieszką i im powierzał najważniejsze sprawy. W grudniu niczym piorun z jasnego nieba w firmie pojawiła się informacja o odwołaniu prezesa Bitziego. Propozycja objęcia prezesury przez Karnickiego była rzeczą naturalną, ten jednak się wahał. Ostatecznie rano do pracy przyjechał jako dyrektor, a po południu wyjechał jako prezes. Zakończyła się pewna epoka. Maria praktycznie od 10 lat jest na emeryturze. Sygnał ze Szwajcarii był jednoznaczny – Ma odejść na zasłużoną emeryturę. Co też uczyniła z ulgą. Czas na dom, poprawę zdrowia i większy kontakt z wnukami. 

Wokół niej zawsze coś się działo. Musiało się dziać. Dwa razy „budowała” służbowo i dwa razy prywatnie osiedle domów a potem Kronopol, prywatnie własne domu. Pierwszy w Sieniawie Żarskiej, z którą sercem się związała, drugi w zaciszu drzew na obrzeżach Żar. Była więc swoistym długodystansowcem, do sportu miała swoje podejście. Zwyczajnie go nie lubiła, choć tolerowała na zasadzie dobrowolnego kibicowania w przypadku uczestnictwa Polaków na arenach międzynarodowych. 

Jak wspomina małżonek, w wielu sprawach nie nadążał za jej tokiem myślenia. Wówczas on mawiał – Bądź wola Twoja. Aczkolwiek tematy przez nią przekazywane nosiły wszelkie znamiona profesjonalności przy jednoczesnym bez wątpienia zaangażowaniu czasu i energii, bo Maria taką była. Marię po pracy najbardziej odstresowało przebywanie w kuchni. Początkowo preferowała doskonałą kuchnię białoruską. Ale z czasem i te przyzwyczajenia zeszły na dalszy plan na rzecz kulinarnych ciekawostek. Przygotowywanie w dość długim czasie posiłków zawsze zwieńczone było naszym zaskoczeniem, bowiem zaskakiwała czymś extra i to niezwykle smakowitym. Lubiła robić zakupy artykułów spożywczych i gospodarstwa domowego. Do zakupów miała tzw. nosa.